«Երեք խոզուկները» հեքիաթ | Ղազարոս Աղայան

Լինում են, չեն լինում, երեք խոզուկ եղբայրներ են լինում։ Մի խոզուկի անունը լինում է Նաֆ-Նաֆ, մյուսինը՝ Նիֆ-Նիֆ, իսկ փոքր եղբոր անունը՝ Նուֆ-Նուֆ։
Նրանք ապրում էին անտառի հարևանությամբ։ Ամբողջ ամառ նրանք ուրախ խաղում էին։ Ոչ մի հոգս չունեին խոզուկները. ուտելիքն առատ էր, իսկ եղանակը՝ տաք։
Թվում էր՝ ամառը երբեք չի ավարտվի։ Խոզուկները չէին էլ մտածում տուն կառուցելու մասին։

Բայց ահա անհոգ ամառն ավարտվեց, ու զգացվեց աշնան շունչը։

Նուֆ-Նուֆը՝ նկատելով թափվող տերևները, եղբայրներին առաջարկեց տուն կառուցել։ Բայց ո՞վ էր նրան լսողը։ Եղբայրներն այնպես էին տարված խաղով, որ չարձագանքեցին նրան։

-Մինչև ձմեռ դեռ շատ ժամանակ կա,- ասում էին նրանք,- դեռ կհասցնենք կառուցել։

Նուֆ-Նուֆը որոշեց քարե տուն կառուցել։ Ձեռք բերեց աղյուսներ ու գործի անցավ։ Իսկ եղբայրները ծիծաղում էին նրա վրա, որ խաղը թողած որոշել է տուն կառուցել։

-Փոխանակ մեզ հետ ուրախանաս, քար ես կրում,- ասում էին եղբայրները։

-Կհասցնես, դեռ ձմեռը հեռու է։

Բայց ահա եկավ առաջին անձրևը։

Նաֆ-Նաֆն ու Նիֆ-Նիֆն էլ խառնվեցին իրար ու սկսեցին մտածել բնակարանի մասին։

Նիֆ-Նիֆը որոշեց փայտե տուն կառուցել։ Ձեռք բերեց փայտե տախտակներ ու սկսեց իր գործը։

«Կարիք չկա քարե տուն պատրաստելու,- մտածում էր նա։ Փայտե տունն ավելի հեշտ է կառուցել, բացի այդ, շատ հարմար կլինի»։

Իսկ Նաֆ-Նաֆը իր տունը պատրաստեց ծղոտից ու ծառի բարակ ճյուղերից։

Դեռ նոր էին նրանք ավարտել տների կառուցումը, երբ վրա հասավ ձմեռը։ Ողջ տարածքը ծածկվեց ձյան շերտով։
Ձմռան գալուստի հետ մոտակայքում լսվեց սոված գայլի ոռնոցը։

Գայլը եկավ ու կանգնեց Նաֆ-Նաֆի ծղոտե տան առջև։

-Ինձ ներս չե՞ս թողնի, Նաֆ-Նաֆ,- հարցրեց գայլը։

Խոզուկը վախից ոչինչ չպատասխանեց, միայն ավելի ամուր սեղմեց տան դուռը։

-Լա՜վ,- ասաց գայլը,- այդ դեպքում ես հիմա կփչեմ ու քո տունն օդ կբարձրանա։

Որքան թոքերում ուժ կար՝ գայլը փչեց։ Ծղոտե տնակը պոկվեց գետնից ու օդ բարձրացավ, իսկ օդում մաս-մաս եղավ ու թափվեց ցած։

Նաֆ-Նաֆը սարսափահար փախավ։ Նա գնաց ուղիղ միջնեկ եղբոր տուն, որը փայտից էր կառուցել իր տունը։

Գայլը եկավ ու կանգնեց Նիֆ-Նիֆի փայտե տան առջև։

-Ինձ ներս չե՞ք թողնի, խոզուկներ։

Եղբայրները վախից ոչինչ չպատասխանեցին։

-Լա՜վ,- ասաց գայլը։- Հիմա ես կփչեմ ու քո տունն էլ օդ կբարձրանա։

Գայլը օդ հավաքեց թոքերն ու փչեց։ Փայտե տնակն էլ խարխլվեց ու փուլ եկավ։

Վախեցած խոզուկները վազեցին դեպի կրտսեր եղբոր քարե տունը։ Իսկ գայլն անշտապ գալիս էր նրանց ետևից։

Նա կանգնեց քարե տան առաջ ու հարցրեց.

– Ինձ ներս չե՞ք թողնի, խոզուկներ։

– Հեռացի՛ր, քանի ողջ ես,- սպառնաց Նուֆ-Նուֆը։

-Լա՜վ,- բարկացավ գայլը,- հիմա ես կփչեմ ու քո տնակն էլ օդ կբարձրանա։ Տեսնեմ, թե այն ժամանակ ի՞նչ կասես։

Գայլը փչեց, բայց տունը տեղից նույնիսկ չշարժվեց։ Կրկին փչեց, դարձյալ ոչինչ չեղավ։ Այնքան փչեց գայլը, մինչև հոգնեց։

-«Փորձեմ ծխնելույզից ներս մտնել»,- մտածեց շնչասպառ գայլը։

Բայց երբ բարձրացավ տան կտուրը, որպեսզի ծխնելույզից ներս մտնի, Նուֆ-Նուֆը թեժացրեց վառարանի կրակն ու մի կաթսա դրեց վրան։

Գայլն ընկավ ուղիղ կաթսայի մեջ ու խաշվեց։

Այդպես խոզուկներն ազատվեցին չար գայլից։

Նրանք ողջ ձմեռն ապրեցին կրտսեր խոզուկի տանը, իսկ գարնանն իրենց համար նույնպես քարե տներ կառուցեցին։